Naam: Thomas
Leeftijd: 16 jaar

Op een gegeven moment dan begint het… Je krijgt al vage vermoedens dat je anders bent. Zo ging dat dus bij mij. Ik kreeg vermoedens dat ik homo was, maar wilde er niet aan toegeven. Ik dacht eerst altijd dat je OF homo OF hetero moest zijn, en allebei zou niet kunnen. Toen ik meer kwam te weten over biseksualiteit, heb ik me afgevraagd of ik bi zou zijn. Na het een hele tijd ontkend te hebben, heb ik me erbij neergelegd en geaccepteerd dat ik bi was.

Alhoewel ik het had geaccepteerd, zag ik biseksualiteit als een probleem. Ik wilde een keuze maken, en ik heb hier dan ook heel erg lang over nagedacht. Het vreet echt aan je, en soms denk je aan zelfmoord omdat je er niet uitkomt. Uiteindelijk heb ik een keer met een jongen afgesproken en hebben we samen afgetrokken en gezoend. Het was de eerste keer dat ik iets met een jongen had gedaan.

Ik raakte steeds minder geïnteresseerd in meisjes, al had ik dat zelf niet zo goed in de gaten. Ik zat echt met dit “probleem” en ik voelde dat het opgelost moest worden. Net na Nieuwjaar ben ik met een jongen gaan praten die ook homo was. We hebben een paar uur zitten te praten, en ik vond het echt fijn. Je kon er zo open over praten, en dat kon bijna nooit. Op school zou je allang uitgescholden zijn voor ‘vieze flikker’ e.d. als je erover begon. We hebben dus een paar uur hierover gepraat en het heeft mij echt duidelijkheid gegeven: ik was homo.

Toen ik weer naar huis ging moest ik het allemaal even tot me door laten dringen, en had ik even tijd nodig om het allemaal te verwerken. Maar het belangrijkste was dat ik eruit was. Ik had mijn “probleem” opgelost, en daar was ik blij om.

Maar nu ik zeker was van mijn homoseksualiteit, begon ik me wel het een en ander te beseffen. Ooit zou ik het aan mijn ouders moeten vertellen, en ik zou het verder stil moeten houden voor de buitenwereld, althans voor op school. Twee weken nadat ik zeker wist dat ik homo was heb ik het mijn ouders verteld. Ik weet het nog heel erg goed. Ik ben nog nooit in mijn hele leven zo zenuwachtig geweest, maar ik wist dat ik dit echt moest doen voor mijn eigen bestwil. Mijn ouders en ik hadden al heel lang ruzie omdat ik me ‘anders gedroeg’ en zo ‘weers’ was tegen hun. Ik had het toen gewoon moeilijk met mijn biseksualiteit.

Maar goed, ik was dus heel zenuwachtig. Ik was net thuis uit school, en had me heel even voorbereid. Dadelijk zou ik het aan hem gaan vertellen. Ik wist eigenlijk al hoe ze zouden gaan reageren, maar toch was het moeilijk om zoiets aan je ouders te vertellen. Pap kwam thuis van zijn werk en ik vroeg hem: “Pap, kunnen we even praten?”. We gingen zitten. “Ik moet je wat vertellen” zei ik. Hij zag aan mijn gezicht dat het best wel ernstig was, en hij legde zijn hand op mijn handen. “Neem de tijd jongen. Je kunt alles tegen me zeggen” zei hij. Toen zei ik: “Ik ben…. homo”. Mijn vader reageerde goed, in tegenstelling tot een hoop andere vaders. Hij was blij voor me dat ik eruit was en hij accepteerde me zoals ik was. De band tussen mijn vader en mij was altijd al heel erg goed geweest, misschien wel beter dan die van mijn moeder en mij. ’s Avonds heeft hij het mijn moeder verteld, en ook zij vond het niet erg. Ze accepteerden me allebei, en daar was ik echt blij om.

Pas heb ik via de chat een leuke jongen ontmoet. We chatten al heel lang via ICQ en ik heb hem ook al gesproken. We hebben erg veel overeenkomsten en ik denk dat we het erg goed met elkaar zouden kunnen vinden. In de zomervakantie ga ik hem een keer ontmoeten. En wat er dan gebeurt, dat zie ik dan wel.

Ik denk nog altijd met veel blijdschap terug aan het moment dat ik het aan mijn vader ging vertellen. Uitkomen is iets heel moeilijks, dat moet ik toegeven. Maar de opluchting die daarna volgt, die is het echt waard, geloof me!